Hipoglisemi Korkusu

Hipoglisemi Korkusu

Bu şimdiye kadarki en kötü durum değil, ama o kadar alenen ve o kadar çok insan dahil oldu ki hafızamda kaldı.

1996 yazında, 12 yaşında, tip 1 diyabet teşhisi kondu. Memleketim olan Mansfield, Massachusetts'te bir drama kampının parçası olarak gösteri yapıyordum. Oldukça dramatik olarak büyük su şişeleri taşıyordu ve sık sık tuvalete çıkıyordum (tüm klasik semptomlar). Ağustos ayıydı. Bu yüzden bu uygulamalar sıra dışı görünmüyordu. Kısa, kolsuz kırmızı bir tulum giydiğimde - asla unutmayacağım - döküm partisine kadar ne kadar kilo verdiğim açıktı.

asıl amacım diyabetin planlarıma müdahale etmesine izin vermemekti.

Diyabet Kariyeri

Yeterince ilginç, diyabet sonunda kariyerimin odak noktası oldu. Başlangıçta İngilizce eğitimi aldım ve ardından üç yıl boyunca bir BT eğitim şirketinde çalıştım. Ama sonra sağlık alanında bir kariyer istediğimi fark ettim çünkü gerçekten önemsediğim şey buydu. Bu farkındalık şeker hastalığından ve ailemdeki diğer insanların sağlık sorunları olduğu gerçeğinden geldi. Şanslı olduğum için şeker hastalığına rağmen sağlıklı olduğumu fark ettim - ailem sağlık okuryazardı ve hastalığı iyi anladı. Ayrıca, Boston'daki efsanevi Joslin Diyabet Merkezi yakınlarında yaşıyordum ve ne zaman ihtiyacım olursa oraya gidebilirdim.

Bu, obezite krizinin gerçekten manşetlere çıktığı zamandı, bu yüzden benimle aynı kaynaklara erişimi olmayan diyabetli kişilere yardımcı olacak bir Halk Sağlığı Yüksek Lisansı almak için ilham aldım. Bu yüzden, Boston'da bir toplum sağlığı merkezinde çocuklukta obezite önleme programı için çalıştım, ardından sağlık programının lise sosyal belirleyicileri üzerine Boston Halk Sağlığı Komisyonu'nda, ardından 6 yıl Joslin Diyabet Merkezi'nde klinik araştırmada ve ardından teknoloji ve yeniliklerde çalıştım. Nisan 2017'de Eli Lilly'ye katılmadan önce.

Şimdi Eli Lilly Cambridge İnovasyon Merkezi'nde (MIT'nin evi) diyabet araştırma projelerini yönetiyorum. Bütün gün diyabet hakkında konuşuyorum ve genel olarak iniş çıkışlar konusunda rahatım (kelime oyunu değil!).

Yine de, diyabetin kontrolünü kaybettiğim anlar beni en çok rahatsız eden şey. Diyabet araçları ve teknolojisi uzun bir yol kat etti ve her yıl daha iyi hale geliyor. Ancak bazen pankreasımla olanlarla başa çıkmanın önündeki en büyük engelin kafamda olanlarla başa çıkmak olduğunu hatırlamakta fayda var.

Diyabette doğru bilinen 25 yanlış

Korkutucu ve Küçük Düşürücü Kan Şekeri

Büyürken, hipoglisemi tüm aktivitelerim ve zaten karmaşık ortaokul hayatım için bir tehdit gibi görünüyordu. Bu yüzden oluşumunu ortadan kaldırmaya çalıştım. Bunu geçmem biraz zaman aldı. Benim için hipogliseminin korkusu ve önlenmesi, gerçek düşük sayıları önleyerek daha az, utançtan kurtulmaya çalışarak daha fazla karakterize edilir. Terli, bulantılı, titrek ve endişeli hissetmek iyi bir zaman fikrim olmasa da, bu duyumları aşağılama hissi veya yetenekli, sorumlu bir kişi olarak kimliğime herhangi bir isabet yaşayabildiğimden çok daha iyi idare edebilirim.

Özellikle unutulmaz bir düşük etkinlik, üniversiteden mezun olduktan kısa bir süre sonra gerçekleşti. Connecticut'ta bazı arkadaşlarımı ziyaret ediyordum ve bir kanser araştırma organizasyonu için 5K çalıştırmayı planladık. Yarışın sabahı gerçekten sıcaktı ve ben düzgün bir şekilde su almadım. Ayrıca kahvaltı için bir simit yemeye karar verdim (bilirsiniz, karbonhidrat yüklemesi). Bu yüzden insülinin çok büyük bir bolus dozunu aldım. Yarış iyi gitti (bir noktada bitirdim) arkadaşlarım ve ben bir araya geldik. Burger yemek için bir yere gittik.

Bunlar CGM'den önceki günlerdi ve bir parmak testi yapmak için durup yapmak için çok eğleniyordum. Ayrıca vücudumun koşmaya alışkın olmadığını ve gemide simit büyüklüğünde bir insülin bolusu olduğunu da hesaba katmadım. Dışarıdaki masada arkadaşlarımla mutlu bir şekilde sohbet ederken başım dönmeye başladı. Uzun yıllardır şeker hastalığım olmasına rağmen, bu hissi daha fazla suya ihtiyaç duymaya bağladım.

Sonra midem çalkalanmaya başladı ve terlemeye başladım (daha fazlası). Ama sıcaktı, kendime hatırlattım. Daha fazla suya ihtiyacım vardı. Sonra bayılmaya başladım. Kontrolden çıktığımdan korktuğum için masadan tuvalete doğru yavaşça kalktım. Yüzüme su serpip, kendimi toparlayacağımı düşündüm. Daha fazla egzersiz yapmadığım için kendimi azarlamaya başladım, geçmiş tembelliklerimin şimdi ne kadar hasta hissettiğimi anladım.

Sadece tek bir karanlık banyoya ulaştığımda hipoglisemik olabileceğimi düşündüm. O zamanlar nadiren alçaktım, tamamen tehlikeli olduğu için kaçındım ve bunun yerine her zaman 200 mg / dL'de yüksek seyretmeyi tercih ettim.

Aniden, diyabetime daha iyi bakmadığım ve her gün 20 mil koşmadığım için kendimi lanetlerken, lekeler görmeye başladım. Görüş alanımda büyük, karanlık lekeler oluştu. Kilitli bir banyoda, glikoz metre veya glikoz tabletleri olmadan, şu an için aldığım şeyler olmadan bir CGM, akıllı telefon vardı ve bunun gerçekte olduğunu fark ettim. Terli koşu kıyafetleri bir yığın aşağı gidip bir restoran banyo (mikroplar!) Katta geçmek ve arkadaşlarım beni kontrol etmek için gelene kadar orada yalan olacaktı.

Milisaniye içinde, bunun neye benzediğini gördüm: kapıya vurma, bir restoran yöneticisi alma, biri 911'i arayan bir ambulans… HAYIR! Bunun olmasına izin veremedim. Çok utanç verici olurdu. Utancımı bir şekilde azaltmak zorunda kaldım. Kapı kolunu incelerken, banyodan ayrıldım, düştüm, arkadaşlarımın isimlerini bağırarak ve dışarı çıkmak üzereyim diye bağırdım diye kollarımla masaya karıştırdım. Meyve suyu istedim. Sandalyeye düştüm. Sevgili yaşam için masanın kenarını tuttum ve nefes nefese kaldım.

Arkadaşlarımdan birinin babası bir doktor - aslında çok tanınmış bir çocuk doktoru. Ona gerçekten hayranım, saygı duyuyorum ve şimdi bir karmaşa olduğumu bilecekti. Hemen arkadaşım onunla telefonda görüştü ve bana yardım etmek için ne yapacağını düşünüyordu.

Etrafa bakındım. Bütün arkadaşlarım bana bakıyordu. Bir sunucu birden fazla bardak meyve suyuyla dolup taşıyordu, arkadaşım daha sonra bir kamıştan yudumlamama yardım ederken babası ona iyi olacağımı temin etti. Aşağılayıcıydı. Kendimi daha iyi hissetmeye başladıkça, utanç her tarafıma yayılmaya başladı ve ortadan kaybolmak istedim.

En büyük korkum, bunun arkadaşlarımın bana bakışını etkileyecek olmasıydı. Belki artık onlarla koşarken rahat hissetmezlerdi. Belki ne zaman insülin aldığımı ve ne yediğimi bilmek konusunda ısrar ederlerdi. Belki bana acırlar. Belki arkadaşımın babası kontrolsüz şeker hastalığı olan kız için endişelenirdi. O gün gönderdiğim mesajın kendime bakamayacağım şeklinde olmasından korktum. Kendimi bir yük ve "hasta" gibi hissettim. Yaşadığım tüm fiziksel sıkıntılara rağmen, bu sosyal utanç çok daha kötüydü.

Kan Şekeri Düşüklüğü (Hipoglisemi) Nedir?

Güvencem Ve Çıkarlarım

Gerçekte, bir kez daha iyi hissettiğimi söylediğimde, arkadaşlarım tamamen bıraktı. Asla “ diyabet polisi ” olmadılar. Aslında bunu hatırlayacaklarından bile emin değilim. O gün bana yardımcı olacak arkadaşlara sahip olduğum, ciddi bir şey olmadan önce alçakta tedavi edebildiğim ve arkadaşlarımın arayabileceği bir sağlık uzmanına sahip olduğu için çok şanslıydım.

Bu şimdiye kadarki en kötü durum değil, ama o kadar alenen ve o kadar çok insan dahil oldu ki hafızamda kaldı.

Benim çıkarım bunlardı:

  • Eğer garip hissedersem, kan şekeri kontrol etmeliyim. Tahmin etmemeliyim.
  • Mümkün olduğunda, fiziksel aktiviteyi önceden planlamalıyım, böylece gemide çok fazla insülin olmamam.
  • Kimse her zaman kontrol altında değil.

Sağlıklı ve dengeli beslenme biçi oluşturmak için veya kilo vermek için türlü yollar, zayıflama kürleri deniyor fakat sonuç alamıyorsanız eğer online diyetsiyenlerden size özel hazırlanan online diyet listesi almak isteyebilirsiniz (Hadi Zayıfla!).

Yorumlar (0)
Henüz yorum yok
Görüşünüzü Paylaşın